Vandaag viel er weer een folder met een acceptgiro, een nieuwerwetse, in de bus van het fonds slachtofferhulp. Het is met veel dingen zo, dat het een beetje water naar de zee dragen lijkt. Verkeersslachtoffers en nabestaanden van een verkeersongeval hebben behoefte aan begeleiding, terwijl je dagelijks mensen en met name jongeren het spoor ziet oversteken als de bomen nog niet eens helemaal omhoog staan en het rode knipperlicht nog aan is. En ziet u nog wel een jongere fietsen zonder een mobieltje in de hand? Zij zijn de uitzonderingen. Er wordt niet gehandhaafd. De strafprikkel lijkt nodig. Een vader van een verongelukte zoon geeft al jaren spreekbeurten op middelbare scholen, maar het zet geen zoden aan de dijk. Heeft hij het een plek kunnen geven, dat hij een zoon verloren heeft? Hij en andere nabestaanden van verongelukte broertjes of zusjes hebben begeleiding nodig. Dat doet slachtofferhulp. Er zijn zo’n 600 verkeersdoden per jaar. Met de expertgroep ‘Aanpak veelplegers in het verkeer’ hoopt slachtofferhulp dat met maatregelen men niet opnieuw de fout in gaat. Even bellen!
