Al meer dan vijftig weken schrijft Merel van Vroonhoven elke zaterdag een column in de Volkskrant over het onderwijs in ons land. Zij heeft ooit de overstap gemaakt van topvrouw bij de Autoriteit Financiële Markten naar zij-instromer in het onderwijs. Ze schreef er een boek over De Stap. (Een gok, maar dan is zij minimaal vijf keer minder gaan verdienen.) Dit keer haalt ze de groeiende bijlescultuur aan waarin miljoenen worden verdiend en het doorgeslagen marktdenken. En wat al zo vaak gezegd is: “Dat betekent , naast kleinere klassen: leraren beter opleiden, beter betalen en het bieden van loopbaanperspectief.” Als voorbeeld haalt ze een locatiedirecteur aan die op zondag alweer bezig is of ze voldoende leerkrachten heeft. En dat herhaalt zich elke dag. Met de nog steeds maar niet afnemende coronacijfers is er nauwelijks een stipje aan de horizon te zien wanneer het allemaal beter wordt. Wat voor invloed gaat dit hebben op de levens van de huidige pubergeneratie? Hopelijk komt er een ijzersterke onderwijsminister komende week uit de toverdoos rollen van Rutte IV. Maar wij hebben onze twijfels.
