Een fragment uit een artikel in het Historisch Nieuwsblad, omdat het de maand van de geschiedenis is. ‘De no-nonsens van Jelle Zijlstra’ door Paul van der Steen. Het is diezelfde Jelle waar Wim Kan een lied over schreef, Jelle zal wel zien. “(…) In 1956 genoot Zijlstra al zoveel aanzien dat hij tijdens zijn tweede termijn als minister van Economische Zaken tijdens ministerraden fungeerde als een soort verlengstuk van premier Willem Drees. Tijdens de eerste vergadering beantwoordden de twee gezamenlijk kritische vragen over het regeerakkoord. Vrij Nederland schreef in 1952 al dat Zijlstra in wezen dichter bij Drees dan bij zijn eigen partijleider stond. De ARP’er koesterde inderdaad een diepe bewondering voor de PvdA-voorman. Hij vond hem een leider van eenzame klasse, sober en betrouwbaar, idealist en pragmaticus tegelijk. (…)” Dit zijn kwalificaties die we niet kunnen toeschrijven aan onze huidige demissionaire minister-president.
