Holocaust en Hiroshima

Als je ouder wordt, dan word je gevoeliger en sentimenteler. De een wat meer dan de ander. Bij het zien van de geprezen televisieserie De Joods Raad heb ik het vaak moeilijk en voel ik soms de tranen opwellen. Dat had ik vroeger nauwelijks. Behalve in 1971 toen ik met een vriend naar Japan ging en we het Hiroshima Peace Memorial Park en het museum bezochten. Ik kwam er huilend uit, zo verschrikkelijk wat ik zag. Aleid Truijens zegt in de Volkskrant dat lessen over de Holocaust onmisbaar zijn , “de geschiedenis leert ons hoe we zijn geworden, wie we zijn”. Zij was in Auschwitz en zag daar schoolklassen stil rondlopen. Ze vindt geschiedenis geen wondermiddel, “maar het moet. Feiten zijn het enige tegengif tegen onwetendheid en vooroordeel.” In het Hiroshimapark staat een meisje op een imposante betonnen atoombom met in haar hand een gevouwen kraanvogel. Het stelt een 12-jarig meisje voor dat 643 kraanvogels had gevouwen voordat ze stierf van de radioactieve straling. Haar hoop was beter worden als ze 1000 kraanvogels had gevouwen. Zij stierf als een van velen.