Sinds 2016 hebben de EU-landen een beperkend asielbeleid. Dit houdt in dat men asielzoekers liever buiten Europa wil houden, zoals bij de EU-Turkije-deal, waarbij de EU financiële steun geeft in ruil voor het sluiten van grenzen voor vluchtelingen in een buurland. En men stelde geld beschikbaar om in Afrika meer welvaart te brengen, waardoor er minder animo is om te emigreren. Maar dat geld werd gebruikt voor o.a. grensbewaking. Oorlog, water- en voedselschaarste zullen de komende decennia zorgen voor meer emigratie naar gebieden waarvan men denkt dat het daar beter is. Dit geldt zowel voor de bewoners van Midden-Amerika die naar de V.S. willen als voor Afrikanen die naar Europa willen. De druk op de landen aan de Europese grens hebben het zwaar, maar nog zwaarder de landen in de regio van conflictgebieden die al zo’n 85% van het wereldwijde aantal vluchtelingen opnemen. Er moet een eerlijker verdeling van verantwoordelijkheden komen binnen Europa. Zo lang multinationals, banken en de superrijken niet bereid zijn hun rijkdom eerlijk te delen, blijft het water naar de zee dragen. (Bron: S&D)
