Eind 2022 is het boek De Politieke Partij Radicalen (1968-1990). Macht uit het zadel verschenen. Deze interessante bundel geeft een scherp beeld over de PPR en haar gedachtengoed. Tot nu toe ontbrak het aan een serieuze studie over deze partij. De PPR noemde zichzelf ‘radicaal’, omdat het de samenhang van problemen probeerde te zien. Het resultaat, geciteerd uit het boek: “Milieuvervuiling in Nederland, armoede in het mondiale Zuiden, ongelijkheid in eigen land en de bedreiging van de wereldvrede waren voor de PPR onlosmakelijk met elkaar verbonden. De oorzaak ervan zat hem in de kapitalistische, op winststreven gestoelde samenleving,” en dat vind ik (Reinier van der Hulst) ook. Later viel mij pas op hoe raak deze zin nog op een ander vlak was. Bij de politieke jaren ’70 denkt men gelijk aan onder andere de polarisatie, het kabinet-Den Uyl (het meest linkse kabinet ooit) en de Lockheed-affaire. Dat was en voelt als ‘vroeger’. Ondertussen zijn we ruim een halve eeuw verder. Het is des te pijnlijker dat deze analyse niet leest als de jaren ’70, maar als nú.
