Al die gelovige voetballers die een Qatarees voetbalveld betreden slaan een kruisje, bukken, raken het gras aan, of ze vouwen hun handen open en kijken naar boven. Ze geloven dat het hun helpt. Vaak helpt het niet, want er wordt niet alleen gewonnen, maar ook verloren. Bij internationale wedstrijden van Marokko, voelen veel mensen, die niet meer in dat land wonen, maar daar geboren zijn of hun (groot)ouders, zich nog wel met Marokko verbonden. Dat uiten ze dan door in België en Nederland uitbundig feest te vieren als hun land gewonnen heeft. Uitbundig is dan met vuurwerk en glas naar de politie gooien, fietsen, elektrische steppen, scooters, auto’s en straatmeubilair vernielen of in de fik te steken. Dat ze toeterend door straten scheuren met de nationale vlag in de hand uit autoramen of open daken van auto’s, dat kennen we al decennia. We mogen blij zijn dat Turkije niet meedoet op het WK voetbal, want in de lage landen houden we niet van dat feestvieren. Een gewoonte, een traditie? Het lijkt mij meer een kwestie van opvoeding.
