Alles gaat in golven. Na WOII was ons land in opbouw en overzichtelijk. We hadden vier zuilen, de katholieken, protestanten, liberalen en socialisten. Al hun activiteiten vonden plaats in hun eigen bubbel. De socialisten stemden op de PvdA, lazen Het Vrije Volk, hadden een abonnement op de Varagids en hun kinderen gingen naar de openbare school. Niet alleen die bubbels zijn verdwenen, ook de bijbehorende omroepen. En nog niet de helft van de Nederlanders (46 procent) voelt zich aangetrokken tot een kerk, terwijl 5 procent moslims erbij zijn gekomen (CBS, 2020). Net als bij de politieke partijen (19 fracties) zijn de omroepen flink versplinterd. Waar is het oude ideaal, dat de media het volk moeten verheffen? Per 1 januari 2022 komen er bij de NPO genre-coördinatoren, die bepalen of een programma-idee voor het brede publiek is (NPO1) of verdiepend en journalistiek (NPO2) of gericht op jongeren (NPO3). De kleine omroep HUMAN, die de documentaireserie Klassen maakte moet gaan concurreren met nieuwkomers als ON! en Zwart. Voldoet het doel van de NPO nog, programma’s uitzenden die geschikt zijn voor alle groepen in de samenleving? Geschikt zijn, is iets anders dan verheffen.
